Informacje o odzyskaniu prze Polskę niepodległości w 1918 roku dotarły również do Kostrzyna. 12 listopada została utworzona Rada Robotniczo-Obywatelska, która wydała polecenie rekwirowania broni i amunicji przejeżdżającym przez miasto żołnierzom pruskim. Zgromadzony arsenał posłużył później do wyekwipowania powstańców. W tym samym czasie w szkole usunięto ze ścian portrety cesarzy i inne pruskie obrazy, a także przywrócono w niej naukę języka polskiego, a harcerze zerwali pruskie orły z budynków urzędowych. Na wieść o wybuchu powstania w Poznaniu w mieście został uformowany oddział powstańczy, który pod dowództwem sierżanta Małeckiego wyruszył do stolicy Wielkopolski. Kilka dni później sierżant Józef Wadyński sformował kolejny oddział, który 31 stycznia przez Poznań i Gniezno wyruszył na front, gdzie brał udział między innymi w zwycięskiej bitwie pod Szczepicami. Mieszkańcy Kostrzyna brali także udział w wojnie polsko-bolszewickiej podczas której życie oddało wielu z nich (1).
    Odzyskanie niepodległości nie oznaczało jednak końca trudności i problemów z jakimi borykało się miasto. Życie gospodarcze Kostrzyna toczyło się bardzo wolno, wielu mieszkańcom trudno było znaleźć pracę. Część z nich zmuszona była do szukania jej w pobliskich miejscowościach takich jak Poznań, Września, czy Swarzędz. Bezrobocie w mieście stało się poważnym i trudnym do rozwiązania problemem, który starano się zwalczyć pracami publicznymi. W ich wyniku odwodniono południową część miasta, położono bruk przy ulicy Hallera, urządzając w tym miejscu targowisko oraz przebudowano ulicę Pobiedziską (dziś Mickiewicza) i Poznańską. Ponadto wykupiono z rąk prywatnych elektrownię, którą następnie zmodernizowano. Zastój panował również w sferze budowlanej, w analizowanym okresie w mieście wzniesiono jedynie barak miejski przy drodze do Glinki, magazyny nawozów sztucznych i materiałów budowlanych przy ulicy Warszawskiej, przy ulicy poznańskiej wybudowano strażnicę OSP i salę widowiskowo-gimnastyczną, a przy ulicy Dworcowej Dom Katolicki (1).