Kroniki kostrzyńskie

    Wyzwolenie miasta nie oznaczało jednak końca prześladowań. Jeszcze w marcu 1945 roku aresztowano i wywieziono w głąb ZSRR trzech obywateli Kostrzyna, a kilka lat później aresztowano proboszcza kostrzyńskiego księdza Tadeusza Peika, który zmarł po półrocznym uwięzieniu przez Urząd Bezpieczeństwa. Mimo tego z końcem wojny nastał czas przemian i odbudowy. W lutym 1945 roku na wiecu obywatelskim powołano tymczasowy Zarząd Miejski, na czele którego stanął burmistrz. W szkołach dzieci i młodzież rozpoczęła naukę. Uruchomiono ponownie młyn, mleczarnię, fabrykę pierników i makaronów, spółdzielnię „Rolnik” oraz sklepy i zakłady rzemieślnicze. W latach późniejszych przebudowano ulicę Dworcową i Warszawską, a także rozbudowano remizę strażacką. W 1948 roku została otwarta Miejska Biblioteka Publiczna. W latach 1954-1956 powstały pierwsze domy na Osiedlu Strumiańskim, a we wrześniu 1956 roku otwarto stadion sportowy przy ul. Sportowej. Dwa lata później mieszkańcy Kostrzyna uroczyście witali kardynała Stefana Wyszyńskiego, który po trzyletnim odosobnieniu zatrzymał się w mieście w drodze z Gniezna do Poznania. W 1962 roku otwarto nowy gmach szkoły, a w roku 1964 na stację kolejową wjechał pierwszy pociąg elektryczny. Kolejnym ważnym wydarzeniem dla miejscowej ludności był przejazd obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej w 1966 roku, parafianie entuzjastycznie witali przedstawicieli episkopatu na czele z kardynałem Stefanem. W następnych latach powstały budynki Miejsko-gminnego Ośrodka Kultury oraz Ośrodka Zdrowia. W roku 1990 w wyniku reformy administracyjnej miastu przywrócona została pełna samorządność terytorialna, a w wolnych wyborach wybrano członków Rady Miasta i Gminy Kostrzyn oraz burmistrza (1).

1. Matysek K., 2015: Dzieje Kostrzyna, Wyd.: Gmina Kostrzyn.